Masamızın hemen yanında, yalnız başına ve -bizim mükellef sofranın aksine- tek çeşit yemeğini yiyen Ahmet amca ile tanışmamız gerçekten ilginçti ama gerçekten ilginç.

Bugün olduğu gibi çocukluğum ve ilk gençlik yıllarımda kendimce bir davam vardı ve o davaya gönül veren adamlar tanıdım. O zamanlar ‘Üstat’ diye bildiğim Necip Fazıl Kısakürek‘in nasıl bir gençlik istediği dizeleri heyecanla okur,  “Kim var diye sorulduğunda, sağına ve soluna bakınmadan, fert fert ‘ben varım’ diyen bir gençlik” olduğunu…

Memleket ‘hizmet hizmet’ diye inlerken bizim bir başka başkan, hizmet etmekten bir an bile geri kalmıyor. Ne yoruluyor ne usanıyor ne bıkıyor ne de ‘artık yeter, yoruldum’ diyor. Ha bire çalışıyor, çalıştıkça çalışıyor… O kadar çok hizmet ediyor ki, geçen kahvede arkadaşlarla pişpirik oynarken “Gelin bir başka olan bizim başkana…

Kötülediğiniz günlerde sahip olduğunuz özgürlüğe rahmet okutacak bir korkuya yerini bırakıyorsa, yapılan bir devrim değil, bir ihtilal değil, bir ayaklanmanın zafere erişmesi değil, kendi hapishaneni kendin kurmanın farklı versiyonudur.

Özgür olmaktan daha önemlisi, özgürlüğü anlamak ve onu özümsemektir.

Bazen düşünürüm, acaba “dünya da insan gibi mi yaşlanır” diye. Milyarlarca yıldır yükümüzü çeken dünyanın çivisi bir gün çıkar mı, yoksa kıyamet denilen şey, tam da böyle bir şey mi?